Nasza miejscowość
Herb przedstawia prawdopodobnie sylwetkę flisaka z przełomu XVIII i XIX wieku, gdyż w przeszłości mieszkańcy Miejsca utrzymywali się ze spływu drewna, a później z przewozu towarów Wisłą.
Pierwszą wzmiankę o wsi „Myeszcze” podał w latach 1470-1480 J. Długosz. Stwierdził, że był tu kościół parafialny pod wezwaniem Matki Boskiej. Stał on bezpośrednio przy granicy Miejsca ze Spytkowicami, na tak zwanym Kościelniku. Zniesiony przez wezbrane wody Wisły w połowie XVIII w. nie został odbudowany. Prawdopodobnie podczas tej powodzi Wisła przesunęła swoje koryto o prawie 2 km na południe, w pobliże Spytkowic. W trakcie sypania wałów ochronnych w okresie międzywojennym, łożysko Wisły powróciło na poprzednie miejsce, a dawne zakole pozostało jako starorzecze, zwane Starą Wisłą.
Wieś od początku znanej jej historii należała do książąt oświęcimskich, a później zatorskich. Pod koniec XV w. Miejsce wraz z pobliskimi wsiami książęcymi (Spytkowice, Bachowice) przeszło w ręce Myszkowskich z Przeciszowa herbu Jastrzębiec. W wyniku podziału dóbr w 1543 r. przez Wawrzyńca Myszkowskiego, Miejsce i Bachowice otrzymał syn Stanisław, a po jego śmierci w 1566 r. Andrzej – bratanek Wawrzyńca. Po śmierci ostatniego Myszkowskiego właścicielką Miejsca i innymi posiadłości („klucz bachowicki” i „klucz spytkowicki”) została Maria Zofia z Sieniawskich, po drugim mężu Czartoryska. Od 1919 r. majątek w Miejscu należał do Zofii Potockiej, która w 1931 r. wyszła za mąż za hrabiego Jezierskiego i grunta dworskie w większości rozparcelowała.
W centrum wznosi się kaplica pod wezwaniem świętych Piotra i Pawła. Powstała ona w latach 1981-1984 z inicjatywy księdza proboszcza Józefa Marczaka. Początkowo planowano budowę punktu katechetycznego dla młodzieży szkolnej, ostatecznie zadecydowano o budowie kaplicy. Teren pod budowę mieszkańcy przygotowali w czynie społecznym. W 1983 r. parafianie wykonali fundamenty, a rok później wybudowali obiekt w stanie surowym. Kaplicę poświęcono uroczyście 29 czerwca 1992 r., wtedy też odprawiono pierwszą Mszę Św. pod przewodnictwem księdza proboszcza Józefa Marczaka. W centralnej części kaplicy umieszczono obraz przedstawiający jej patronów. W 2003 r. zakupiono dzwony elektroniczne.
Obok kaplicy znajdują się dwie kapliczki. Kapliczka Najświętszej Marii Panny ufundowana została przez mieszkańców Miejsca, w podziękowaniu za ocalenie od powodzi w 1997 r. Kapliczka św. Jana Pawła II z napisem „Totus tuus” poświęcona została 1 maja 2011 r.
Przy ul. Floriana wznosi się krzyż z wyobrażeniem cierpiącego Chrystusa, wzniesiony 120 lat temu z drewna został wymieniony na metalowy w 1981 r. W dolnej części krzyża umieszczono kapliczkę Matki Bożej. Prawdopodobnie jest jednym z najstarszych krzyży przydrożnych w naszej parafii. Ponadto w Miejscu są jeszcze dwie zabytkowe kapliczki. Kapliczka przy szkole ufundowana w 1876 r. przez Macieja Mazura przedstawia krzyż z wyobrażeniem cierpiącego Chrystusa oraz postacie Matki Bożej, św. Stanisława i św. Macieja. Przy drodze na stawy około 1883 r. została wzniesiona pięciometrowa kapliczka Matki Bożej. Poniżej postaci Maryi z gwiazdami wokół głowy wykonano płaskorzeźby przedstawiające: św. Franciszka, św. Floriana, serce Pana Jezusa, św. Katarzynę, NMP Pocieszenia, św. Wojciecha, św. Józefa i św. Rozalię.
Opracowanie: Sabina Żmuda
Bibliografia:
- Julian Zinkow, Wadowice i okolice
- Skarby sakralne Gminy Spytkowice i Doliny Karpia
- Zabytki i atrakcje turystyczne Gminy Spytkowice
Herb wsi Miejsce stanowi:
tarcza w kolorze niebieskim, na tarczy mobilia herbu: postać flisaka na tratwie z pychem w rękach. Widoczne części ciała są w kolorze żółtym pozostałe w kolorze białym i czarne kontury.
Opis historyczny:
Wieś Miejsce położona jest częściowo na terenie depresyjnym do rzeki Wisły, która wielokrotnie w czasach przeszłych a i obecnie zmusza mieszkańców do walki z jej żywiołem. W przeszłości mieszkańcy utrzymywali się ze spływu drewna a później z przewozu towarów Wisłą, dlatego tez tradycje flisactwa są żywe do czasów dzisiejszych. Herb zamieszczony w pracy dr Józefa Putka pt. „Miłościwi panowie i krnąbrni poddani: szkice z dziejów poddaństwa, pańszczyzny i innych form ucisku społecznego na dawnym pograniczu śląskopolskim" przedstawia prawdopodobnie sylwetkę flisaka z przełomu XVIII i XIX wieku dlatego też współcześnie nawiązuje się do tego symbolu.
